Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/76

76

KÜRK MANTOLU MADONNA

Dünyanın en zengin adamıydım. Gözlerimle onu takibederek mırıldanıyordum: «Sana teşekkür ederim... Teşekkür ederim!..» Ve sergideki resmi seyrederken düşündükleri­min doğru çıktığını görmekle memnun oluyordum. O aynen benim tasavvur ettiğim gibi idi... Başka türlü olsa ba­na böyle tanıdık gözlerle bakar, selâm verir miydi?
  Bir aralık içimden cız diye bir şüphe geçti: Acaba be­ni birine mi benzetti? dedim. Yoksa dün akşam sokakta kepaze bir halde gördüğü bu çehre kendisine yabancı gelmediği ve beni nereden tanıdığını da bir türlü hatırlıyamadığı için ihtiyata riayet olsun diye mi selâmladı? Fakat yüzünde en küçük bir tereddüt, hâfızasını araştır­dığına delâlet edecek bir dalgınlık yoktu... Tam bir em­niyetle gözlerimin içine bakmış, sonra gülmüştü. Ne olur­sa olsun onun bana bu yakınlığı göstermesi beni dünya­nın en bahtiyar insanı haline getirmiye yetiyordu. Yüzümde hayatlarından memnun insanların o küstah ve ra­hat gülüşiyle masamda oturuyor, önüme, etrafıma ve şim­di salonun öteki başına gitmiş olan genç kadına bakıyor­dum. Koyu renkli, dalgalı ve kısa saçları ensesine dökülmüştü. Çıplak kolları hareket ettikçe beli hafifçe sağa, sola bükülüyor, sırtında ince adale kıpırdamaları oluyordu.
  Son şarkısını söyledikten sonra hızlı adımlarla orkes­tranın arkasında kayboldu, ışıklar tekrar yandı. Ben saa­detimin neşesi içinde, hiç bir şey düşünmeden bir müddet durdum. Sonra, «Şimdi ne yapmalı?» diye kendi kendime sordum. Hemen dışarı çıkıp kapının önünde onu bekle­meli miydim?... Ne maksatla?... Onunla bir kelime bile ko­nuşmadığım halde, yolunu bekleyip:
  «Size evinize kadar refakat edebilir miyim?» dersem hakkımda ne hüküm verirdi?. Bana bir parça alâka göstermesine böyle en beylik bir zampara cümlesiyle mi mu­kabele edecektim?
  En kibar hareketin, hemen çıkıp gitmek ve yarın ak­şam gene gelmek olduğuna hükmettim. Yavaş yavaş ah­-