-Mefâîlün mefâîlün faûlün-
Beni sermest ü hayrân eyleyen Şâh
Gönül şehrinde seyrân eyleyen Şâh
Müsehhar eyledin cümle cihanı
Yezid kavmin müselmân eyleyen Şâh
Beni bednâm edüb saldın cihâna
Dü çeşmim zâr ü giryân eyleyen Şâh
Enelhak çağırub Mansûr dâre
Yine râzını pinhân eyleyen Şâh
Şu deşt erzende Selmân Fârisî’yi
Alub arslandan ihvân eyleyen Şâh
Hatâyî gice gündüz şah çağırur
Yarın mahşerde dîvân eyleyen Şâh[1]
— Fâilâtün fâilâtün fâilâtün fâilün —
Sırr-ı aşkından şehâ her kim ki âgâh olmadı
Kaldı mahrum tâ ebed makbûl-i dergâh olmadı
Bilmeyen kendi vücûdun Hak’kı bilmez lâcerem
Kim bildi nefsini âlemde gümrâh olmadı
Gözgüsü arı değildir çâre yoktur pasma
Kaldı nâpâk tâ ebed Fazi ana hemrâh olmadı
Her ne kılsan nîk ü bed âhır sana ol tuş olur
Çekmedi şermendelik her kim ki bedhâh olmadı
Zevkine aldanmagıl fikri öğüstür dünyenin
Kangı gün hoş geçti kim anın sonu âh olmadı
Zevk u şevkin günlerinde kim olar yârim dedi
Bir melâmet günü geldi kimseler yâr olmadı
Şah Hatâyî bende oldun bende fermân ol yürü
Bende fermân olmayanlar lâyık-ı şâh olmadı[2]
— Mefâîlün mefâîlün mefâîlün mefâîlün —
Taâlâ şânuhu gel gör ki bir nûr-i Hudâ geldi
Cemî’-i hatm-i enbiyâ Muhammed Mustafâ geldi
