likte istirahat etmelerini temin ediniz. Şöyle derlice topluca istikbale çıkmazsak ayıp olur.
İbrahim Tali Beye Harput valisile Hürriyet ve İtilâf şube reisile yaptığımız münakaşaları da —yürekte elemleri paylaşmış olmak için— anlatmaktan geri kalamadım. Muhterem Miralay mütefekkir, fakat mütebessim bir tavırla sözlerini dinledi. "Eğlenceli bir muhavere!" deyip bahsi kesti ve veda edip ayrıldı.
Ben de Mustafa Kemal Pasanın Sivasa girmek üzere bulunduğunu, münasip zevatı toplayarak, istikbale çıkmasını Rasim Beye bildirdim. Bir yandan Tokat Mutasarrıfı ve Yenihan Kaymakamile makine başında konuşarak, Paşanın o merkezlerden ne vakit ayrıldığını öğrenmek üzere Telgraf Müdürünü harekete geçirmiştim. Aldığım cevaplardan aziz yolcunun henüz Yenihanla Sivas arasında bulunup Nümune Çiftliğine varmadığını anladım, neşeyap oldum ve hesaplı davranıp, tam zamanında yani müşarünileyhin istirahat noktası olarak kabul ettiğimiz Nümune Çiftliğine yaklaştığına hükmettiğim anda otomobilime bindim, yola çıktım.
— İçimde —garip bir seziş olabilir. fakat— hem helecan, hem heyecan vardı. Helecan dediğim yürek çarpıntısı bütün Anadoluyu kendi adı etrafında toplamak istidadını, kabiliyetini ve kudretini hissettiren Mustafa Kemal Paşayı şanına lâyık surette karsılayamamak endişesinden doğuyordu. Heyecan dediğim halet ise, bana bir başka alem gibi görünen o mühim zatla yüzleşmek üzere bulunuşumdan ileri geliyordu.
Nümune çiftliği, Sivasa pek yakındı. Otomobille oraya on, onbeş dakikada gidilebilir. Fakat bu kısa mesafa o gün bana pek uzun geldi. Her dakika, bir saat uzunluğu hissettiriyordu ve bu vehmî duygu, enikonu bir üzüntü menbaı oluyordu.
Nihayet çiftlik göründü, bende de bir çocuk sevinci yüz gösterdi. Bu satırlar, ölümümden ve belki Mustafa Kemal Paşanın da ebediyete intikalinden sonra, neşrolunacağı için sözlerimin riyakârlığa hamlolunmayacağını umuyorum. Uzun
