— Kaçıyorsun ama, senin bu yaptıkların tamamıyle kahpeliktir.
— Sen ne söylüyorsun İrfan, sapıttın mı, ben sana ne yaptım ki?...
— Daha ne yapacaksın, kurnazlıkla beni aradan iskartaya çıkarıp kendi dalavereni çevirmek için çingene karılarını seviyor diye bana birtakım iftiralarda bulunuyorsun!... Böyle şeyler arkadaşlığa sığar mı?
— Nasıl istersen sana öyle yemin edeyim ki İrfan...
— Yeminine filan hacet yok... Eğer beni, söylediklerimin gerçek olmadığına inandırmak istiyorsan, kalkar bugün benimle birlikte gelirsin!...
— Nereye?...
— Bakalım kısmet, Topçular'a mı olur, Vidos'a mı olur, Büyükdere'ye mi olur, Cendere boğazına mi olur, neresi kısmetimize çıkarsa!...
Arkadaşın, bütün bu sözlerden ne demek istediği artık iyice anlaşılıyordu. O, çingeneleri, çingene musikisini inceleyim, çingenelerin başı boş, kır, bayır hayatlarını yakından göreyim filan derken işi ilerletmiş, âdeta bir gönül meselesi şekline sokmuştu. Aynı zamanda zavallının saf yüreciğinde çoktan kuruntular, sıkıntılar, hiç yoktan kıskançlıklar, filan da başlamış gibiydi...
Üstelik bir sinir buhranına kapılarak bana darılıp benden ayrı geçirdiği yalnızlık günleri de onu bir hayli üzmüş, sıkmış; onun için şimdi her şeye rağmen, yani kendisine oyun ettim diye( I) benden kuşkulandığı halde gene bana başvuruyor; beni
de kendisiyle birlikte çingeneler peşinde sürük-
