lemek istiyordu. Şimdi kendisinin bu son teklifine karşı, «Olmaz, ben gidemem!...» diye kestirip atsam iyi biliyorum ki bu sefer büsbütün sinirlenecek, bana karşı büsbütün kızacak, düşman olacaktı. Hem küçükten beri, biribirimizle çok samimi, candan birer arkadaş olduğumuz için şimdi onu bu vaziyette, böyle tek başına bırakmak da pek işime gelemezdi.
Çünkü bizim zavallı saf arkadaş, belki de o çok kurnaz, çok dessas, çok hilekâr ve esrar dolu bir adama benzeyen Etem'in eline tam bir yemlik olarak düşecek, yaman çingene, onu, birtakım dalaverelerle tez zamanda soyup sovana çevirecek, rahmetli babasından kalan evleri, dükkânları birtakım maceralar yüzünden deve yapacaktı. İşte bu düşüncelerle onun son teklifine şu karşılığı verdim:
— Bugün sen bana müsaade et; çünkü bugün çok işim var. Yarın ise boşum. Yanın seninle değil Vidos'lara, Büyükdere'lere, Cendere boğazlarına, hatta istersen cehennemin dibine kadar bile gideriz.
— Söz mü?...
— Söz!...
— Öyleyse yarın sabah seninle erkenden burada buluşalım!...
— Buluşalım! Ama daha bu gece de görüşürüz!...
— Hayır, bu gece ben burada yoğum!...
— Neredesin ?
— Cerrahpaşa'ya gideceğim... Yarın sabah erkenden buraya damlarım!
— Pek güzel!... Şimdilik eyvallah, ben işte
gidiyorum!
