nın parasını verip gönlünü hoş ederek geriye savdık. Oradan öteye karadan yola düzüldük... Düzüldük ama, daha yüz adım gitmeden benim beyaz iskarpinlerle irmik renkli pantolonun paçaları çamur içinde kalmıştı. Daha önümüzde alınacak yirmi beş otuz dakikalık yol vardı.
Ortalık artık iyice karardığı için biz ikide bir kuma, çamura, gölcüklere bata çıka gidiyorduk...
O ipsiz, uçsuz, bucaksız kırlarda insan namına bizden başka kimsecikler görünmüyordu. Etem, tekrar bizim arkadaşın lafını açtı:
— Sanırsam onunla bugünlerde aranız biraz açık gibi.
— Bunu kendisi mi söyledi sana?...
— Evet, kendisi kaçırdı bana ağzından!...
— Ne vakit kaçırdı, Büyükdere'ye gitmeden önce mi, yoksa sonra mı?
Çingene şaşırdı:
— Nereden bilirsiniz onun Büyükdere'ye gittiğini siz?
— Biz her şeyi biliriz Etem, bizim gözümüzden hiç bir şey kaçmaz!...
— Belki üyledir; ille velâkin siz bazı şeyleri yanlış bilirsiniz!
— Ne gibi?
— Ne gibi olacak, sözün misali, teminden beri arabaylan gelirken benim için ne ki geçti sizin aklınızdan bunların hepsi yanlıştır!...
— Senin için ne geçecek ki benim aklımdan?
— Çok şey geçti hem... neler geçtiğini ben size deyiversem, şinci şaşar kalırsınız !
— Deyiver bakalım, ne imiş onlar?...
