bildiğine arabayı sürüklemeğe başladı. Aman yarabbim, o ne dehşetli, o ne korkunç, o ne akla, hayale gelmez bir gidişti! Şimdi bile bu hal gözümün önüne geldikçe tüylerim hâlâ diken diken oluyor. İçinde bulunduğum bu dört tekerlekli nesne, sanki araba değil, beni bir kasırga hızı ile sürükleyen korkunç bir ecel beşiği idi. Esasen bozuk olan yolda bizim bu kudurmuşçasına gidişimiz, her adımda beygiri biraz daha ürkütüyor; biraz daha çıldırtıyordu. Bir aralık arabadan yere atlamak aklıma geldi. Ancak, bu kabil değildi. Bu kadar hızla ve bu kadar kudurmuşçasına bir gidişte, kaldırıp kendimi arabadan, molozları dışarı fırlamış bozuk kaldırım üzerine atmam, bir tarafımı parça parça edecekti.
Arabacı kim bilir ne kadar geride kalmıştı! Dışarıda bu kadar dehşetli yağmur olmasa elbet oralarda birkaç yolcu, rençper, ekinci karşımıza çıkar, bu kudurmuş hayvanı durdurabilirdi. O ise ki, şimdi etrafta bizden başka in, cin yoktu. Bereket versin, beygir, biraz ilerde ikiye ayrılan yolun sağına sapmadı. Eğer o hızla, dik aşağı inen sağdaki inişe sapsaydı, biraz sonra hem kendi, hem araba, hem ben, hendeğin içine yuvarlanıp tuzla buz olacaktık. Bunu belki beygirin kendisi de anlamış olmalı ki, sağdaki dimdik inişi bırakıp Vidos'a giden soldaki düz yolu tuttu.
Bu yol, yüz elli, iki yüz metre kadar ileride yavaş yavaş bayırlaşıyordu. Tam, yolun bayırlaştığı o yere geldiğimiz vakit beygir de biraz ağırlar gibi oldu. Artık korkunun yüzde yirmisi geçmiş gibi idi. Ancak burada da büsbütün başka ve belki birinciden daha korkunç bir manzara bizi sardı. Biri dişi, biri erkek,
iki tane koskocaman çoban köpeği, Vidos tarafın-
