filan... Onun muzikasi İdrellezden İdrelleze ya bir davul zurna, ya bir klârnet ile çiftenağradır!...
— Bak, ben şimdi biraz çalayım da Karmeni nasıl anlar o?
— Mademki arzularsın sen çalmasını, çal görelim, nasıl şeymiş o Karmen?...
Arkadaş çalmaya başladı. Ancak, Etem bunu çifte telli, ağırlama, köçek havası çeşidinden bir şey sanarak o çaldıkça o da sözde kemana tempo tutar gibi ellerini çırpıyor, çocuklu dul kadın ise ağzını açmış, gözlerini süzmüş, dalgın dalgın kemana bakıyordu.
Şimdi çalgı sesini duyan bütün şoparlar çadırlardan birer ikişer fırlayıp çevremizi kuşatıyorlardı. Arkadaş yarım yamalak çalabildiği Karmeni yarıda kesti ve yine kadına sordu:
— Biraz da senin ninniyi çalayım mı?
— Hangi ninniyi?...
— Rağduk Kelâkana Beşe Kanayı...
Etem hiddetle çocuklara bağırıp, onları hep birden geldikleri yere çıkıladı... Sonra kurnaz bir bakışla dul kadına,
— Nazlanma be -dedi-, mademki ister küçük beyağa, senin ninniyi, şinci ha bakalım sen söyle ağazlan... O da tıngırdatsın kemançe barabar!...
Kadın, önce çok mırın kırın etti, hastalığından, şundan bundan söz vurarak bir hayli nazlandı. Nihayet edilen ısrarlar karşısında dayanamadı. Hazır kucağındaki etrafa fıldır fıldır bakan minimini şoparcığı dizinin üstüne yatırarak o yanık ve baygın ninniyi arkadaşın kemanı ile birlikte tutturdu. Dikkat
ettim, ahenk sürüp giderken kadın olduğu yerde
