— Kalkalım ama, hele bir dakika dur bakalım, şu herif ne çalıyor?
— Bırak canım, dinlenir mi o?
— Dur, dur, dur hele yahu! A... a... Bu havayı, ben, vaktiyle bir yerde dinlemiştim ama...
— Buna derler bam bili bim bom havası...
— Dur yahu... sus azıcık...
Kemancı, oturduğu yerden kalktı, ayni havayı ayakta çala çala yürüyerek karşımıza geldi; gözlerini yere eğdi ve ağzıyle çalgısına iştirak etti:
«Rağduk kele kana, beşe kana
Tospa dana dana
Dan dini dana dana..»
Bizim nargile tiryakisi ahbap gülmeden katılıyor, ben ise derin derin düşünüyordum.
Biraz sonra ahenk durdu, herif, başından yırtık ve yağlı kasketini çıkarıp bana uzattı:
— İsterseniz size bir de Karmen çalayım!
Zelzeleyi, ömründe ilk defa duyan bir çocuk gibi oldum. Hiç bir şey söylemeden, bir müddet adamın, yere eğilmiş yüzüne baktım. Bizim şimdi bu karşılıklı duruşumuz, tıpkı rahmetli Manakyan'ın melodramlarındaki bazı hazin ve ibretli manzaraları andırıyordu. Artık, ne o birşey söyleyebiliyor; ne de benim dudaklarım kıpırdıyordu. Nihayet elimi cebime sokup bir yirmi beş kuruşluk çıkarıp yırtık, yağlı kasketin içine koydum.
O, iki kolunu göğsünde çaprazlayıp, yarı eski dervişlerin gerdan kırması, yarı da reverans yapar gibi önümde eğildi:
— Allah -dedi-, kimseyi düşürmesin!...
