bakarak oradan âdeta sürüne sürüne geçerken kapıdan avucuma birkaç para uzattılar. Kahveci Mıstın'ın da öldüğünü hapishanede duymuştum. Fakat oralarda beni tanıyan bulunur diye Kazıklıbağa uzandım... Sonbahar sonları olduğu için orada ancak iki ihtiyar otçu ile bir bahçıvan, iskambil oynuyorlardı. Beni görünce sadaka isteyecek diye başlarını çevirdiler. Neden sonra da orada uzandığım çimenliğin kenarına, omzu tüfekli ve orta yaşlı biri geldi; bu adam, oraların Arnavut korucusu idi. Beni tanıyamadı, bana şüpheli şüpheli bakarak,
— Babalık -dedi-, ne yatarsın burada?
— Yoruldum da evlât!
— Sen buraların yabancısısın galiba! Ne ararsın buralarda?
— Pek yabancı değilim, eskiden on, on iki sene evvel buralarda biraz rençberlik etmiştim!
— Peki, şimdi ne arıyorsun burada?
— Geldim yine, belki bir rençberlik filan bulurum diye1...
— Sen diyorsun, eskiden buralarda rençberlik ettim diye... Peki, söyle bakayım bana ki herhangi bir kimseyi tanar mısın buralardan?
— Burada bir kahveci Mıstın vardı!
— Allah rahmet etsin, o gitti yerine!
— Ya? Şuradaki bahçeleri, bayırları, tarlaları tutan Toskalar vardı.
— Onların da büyüğü öldü, küçük kardeşi Sotiri sağdır!...
— O vakit buralarda rençberlik ettiğim zaman, yazın buraya harmancı çingeneler gelirdi.
— Gene gelirler yazın... Ama, şimdi yaz bitti,
