onlar da çekildiler başka yerlere... Var şimdi burada iki çadır ama, onlar da akşama sabaha kaçacaklar!
Korucu bana bir cıgara verip uzaklaştı. Ben de gün batarken ağır ağır kalkıp Toskaların harman yerine doğruldum.
İncirliğe gelince, korucunun söylediği o iki çadır gözüme ilişti. Titreyerek içimi çektim. İncirin birine yaslanarak çadırlara baktım, baktım... Sonra çadırların birinden çıkan iki şoparı görünce büsbütün fenalaştım. Kendimden geçtim.
— Etem, Etem! -diye çadırlara doğru başladım bağırmaya-: Hoy Etem, hoy Etem! Sokerdan, sarsan? (Nasılsın, ne yapıyorsun Etem?)
Elimdeki cıgarayı çadırlara doğru uzatarak,
— Alle karigana, dati dal tike rohano Etem! (Gel Etemciğim, gel sana cigara vereyim!)
Bu benim bağırtılarıma o iki şoparla otuz, otuz beşlik bir kadıncağız koştu. Kadın bana doğru gelirken sanki Nazlı'yı görüyordu. O, yanıma gelince, beni merakla süzerek sordu:
— Ne istersin, sen kimsin, ne bağırırsın Etem, Etem diye burada? Hem ne yapacaksın Etem'i?
— Etem benim çook eski dostum!
— Etem yok burada şinci, o gitti sepet satmaya mahallelere...
— Sen Etem'in nesisin?
— Anası!
— Anası mı? Etem senden çok yaşlı yahu?
— Sen sorarsın hangi Etem'i?
— Gâvur Etem'i!
— Hangi Gâvur Etem'i?
