— Mektubumda sana yazmamış mıydım, senin yüzünden ne cefalar çektiğimi?
— Şimdi sen o masalları bırak da başka ne istiyorsan onu söyle!
— Ben, senden başka bir şeycikler istemiyorum... Ben senden şimdi sadece, benden çalmış olduğun zavallı gönülcüğümü geri istiyorum!
— Ne yapacaksın onu, geri alıp Feridun Beye mi vereceksin?
— Ah, onun Feridun gibi boyu bosu devrilsin ! Hep o değil mi bu dertleri benim başıma çıkaran! Yoksa önceleri biz seninle can ciğer, kuzu sarması gibi değil miydik?
— Sen sanki şimdi buraya geldin de iyi mi ettin? Ya herif bugün buraya geldiğini duyarsa, senin de, benim de başıma yeniden daha fena dertler çıkmaz mı? Onun için, haydi yavrum, aklın varsa burada fazla oturma, kalk, usulca kapıdan çık, yine usulca kimseye görünmeden evine sıvış...
— Yaaa İrfan Bey! Demek şimdi beni buradan kovuyorsun!
— Ben kovmuyorum... Seni şimdi buradan talihin kovduruyor. Sen bilmiyor muydun ki, iki karpuzun bir koltuğa sığamayacağını? Mademki sen, benden önce Feridun'la sevişiyordun; sonra niçin benimle âşıkdaşlığa kalkıştın?
— Peki ama, ya sen... Ya sen benden önce Nazlı denilen o çergeci hırpani karıyı seviyordun da sonradan niçin geldin de bana tebelleş oldun?
— Ben sana tebelleş olmadım, Lonca'daki o büyük düğünde ilk önce sen bana gelip göz süzdün, kaş oynattın, gerdan kırdın, dil çıkardın!
