— Haydi öyle olsun; lâkin sen istersen o zaman bana yüz vermez, benim şalvarlı, falcı karılarından sevgilim var, defol oradan, derdin; ben de hemen senin yanından zamkinos ederdim.
— Mademki o zaman öyle oldu; şimdi seni buraya Lofça çivisi ile çakmadılar ya, şimdi kalk, hemen yine geldiğin yere zamkinos et!
— İrfan Bey, bana yapma bu hiyanetlikleri, bak yüzüme, bak gözlerime... -Eliyle kalbini göstererek-: Bak yüreğime... Ben hastayım, bu genç yaşımda bana yazıktır. Ben Ayvansaraylı çengi Küheylân abla gibi kaşerlenmiş bir dul kadın değilim ki bana bunu yapıyorsun!
— Ya ne yapmamı istiyorsun bu çapraşık vaziyette?
— Orasını artık sen bilirsin... Sen erkeksin, okuyup yazmışsın, mektep medrese görmüşsün...
— İyi ama, kızım, bu işin içinden artık mektep, medrese değil, darülfünun bile çıkamaz. Feridun denilen katır, biliyorsun ki belâlı, atak herifin biri... Yanında gezdirdiği o Tornavida Hasan ise ondan daha (...) a salan!
— Ha! İrfan Beyciğim, canım, ciğerim, nazlı civanım, o Tornavida Hasan, geçende sizin Etem'in başını mı yarmış, ne yapmış?
— Evet, fukaranın hiç kabahati yokken o haltı da etmiş...
— Darılma ama şekerim, sizin o Etem de pek hırlı bir matah değil... Eskiden o, arasıra bizim Sulukule'ye gelirdi de kendisini oradan tanırım... At hırsızının biri o...
