— Ulan ananın karnında dokuz ay, on gün nasıl bekledin? Birazacık ta bunun burasında bekle! Çoktandır cemalini görmediğim İrfan Beyciğim ile ayakta biraz kaynatıyoruz!
Çaresiz, laf olsun diye sordum:
— Siz şimdi nereye böyle?
— Kulaksız'da bir düğün varmış da oraya gidiyoruz! İstersen haydi gel, seni de götürelim, orası yabancı değil!
— Beni mazur görün, bugün işim var.
— Başka vakit bize geleceğine söz ver bakayım!
Yarım ağızla,
— Gelirim!
— Yemin et, bakayım!
— Gelirim diyorum!
— Gelmezsen, gençliğinin hayrını görmeyesin mi?
— Öyle olsun!
— Öyleyse gözlerim yolda beklerim, gel!
— Peki!
— Haydi rabbiye emanet ol tosunum!
— Güle güle Küheylân hanım!
Küheylân'dan ayrıldıktan sonra, baktım içi rengârenk yeldirmeli sazende ve hanendelerle dolu bir Balat kayığı da gelmiş, iskeleye yanaşıyordu. Anlaşılan bunlar vapuru kaçırmışlar; aynı düğüne yetişmek için sandalla Balat'tan geliyorlardı.
Bunları görünce ödüm patladı. Çünkü içlerinde Ayvansaray'dan, Sulukule'den beni tanıyanlar vardı.
Aksiliğe bakın ki, korktuğum da başıma geldi. Cemaat beni iskelede görüp tanıyınca, Sulukuleli kızlardan biri yanındakilere beni göstererek,
