attığımın o da farkında olmalı ki hiç bana öyle şeylerden yeniden bahis açmak istemiyor. Bu halden, bilseniz, annem ne kadar memnun... Sevincinden ağzı kulaklarına varıyor ve,
— Seni böyle gördükçe -diyor-, kendimde o kadar iyilik hissediyorum ki...
Gerçekten bu sessiz, gürültüsüz hayat anneme de, bana da yeniden sağlık ve neşe veriyor. Oooh!... Hayat bu imiş yahu... Neydi o, iki senedir tabanı yanmış it gibi çeşitli çingeneler peşinde koşuşum?... Hele, neydi o, bütün İstanbul'daki çalgıcı, şarkıcı ve köçeklerin ahu babası olan Reha Bey gibi moruklar; o kalleş, iki yüzlü Benli Lâtifler; o tavşan bilmem nesi gibi ne kokup ne bulaşan mühendis İzzetler; o sicilli kopuk Tornavida Hasanlar... O baş belâsı Feridunlar?
Lâkin neye yanarım bilir misiniz? O Feridun denilen sulu, belâlı oğlanla o Benli Lâtif denilen herifi nâşerifler, O Tornavida Hasanlar karşıma çıkmasalar, araya girmeselerdi; Ben Reha Beyle İstanbul çingenelerini biraz daha tetkik eder; hazırlayacağım eserime onlardan biraz daha şeyler toplardım.
Neyse... Şimdilik bu kadarı da yeter! Şimdi boş zamanlarımda, iki senedir çeşitli çingeneler arasından topladığım intiba ve duygularla yapacağım ilk operanın taslağını kurmaya hazırlanıyorum... Eserimin adını şimdiden koydum bile: ÇİNGENELER!
Bizim eski, mahut âlemler, galiba yine başlayacak gibi...
