— Ben de Emine'nin, Seher'in, Ziynet'in gözlerinden öperim!
— Söylerim başüstüne, hem de senin tarafından birer birer onların gözlerinden ben öperim!
— Hay yaşayasın Râna
— Artık sen bilirsin! Şimdilik Rabbiye emanet ol!
— Güle güle, güle güle!
Geçende, Beyoğlu'nda birahanede karşıma dikilip bu kadar gündür bir türlü çözülemeyen muamma işte sonunda açıldı. O uzun boylu zayıf delikanlıyı şimdi hatırladım. Hakikaten Feridun, bu yarı efendi yarı külhanbeyi, geçen yaz gecesi Kazıklı'daki âlemde şöyle bir görünmüş, orada biraz somurtmuş; sonra da ben farkında bile olmadan oradan savuşmuştu. Tevekkeli değil, katır, o aksam bana, «Sen İstanbul çeribaşısı değil misin?» diye soruyordu. Demek o akşam birahanede boyuna bana çatmak istemesinin sebebi, Emine'yi benden kıskanmasındanmış...
Ey İrfan, şimdi artık sana düşen iş, annenin dediği gibi bu işlerden biraz ayağını tetik almak ve artık usturuplu hareket etmek...
İki haftadan fazla oluyor; ne Çakır Emine'nin, ne arkadaşı Râna'nın, ne de onların takımından bir kadının yüzlerini gördüğüm yok... Reha Bey de artık beni hiç arayıp sormuyor gibi... Yalnız arada sırada, şununla bununla bir selâm gönderiyor. Hiç şüphesiz
