Etem ile Tornavida Hasan, çadırlara doğru gittikten biraz sonra üçüncü defa olarak ve daha şiddetli bir nara ile ıslık sesleri geldi. Bunların arkasından, Etem'in bağırtısı duyuldu.
— Tut be koca oğlan tut, bırakma herifi tepelesin bizi! Saldır bacaklarına cenabetin!...
Derken acı acı köpek havlamaları başladı. Şimdi iş büyümüş, çatallaşmış gibi idi. Neredeyse belki de silâhlar patlayacaktı. Artık benim için durmak olamazdı... Kahveci Mıstın'ı köy korucusuna saldırıp kendim çadırlara doğru fırladım. Ama şimdi kadın sesleri kesilmiş; yalnız Etem'in, ayıya verdiği, düşmana saldırma emirleriyle sarhoşun gırtlağından zorla çıkan kaba kaba küfürleri duyuluyordu.
Bir de, çadırların yanına gelince, ne görsem beğenirsiniz? Eyüp, Defterdar, Ayvansaray sokaklarında her gün çocuklar, peşine takılıp da, «Küüp! Aynalı Küüp!...» diye kızdırdıkları, saç sakala karışmış, o perişan ve hiç ayılmaz herifle Etem karşı karşıya geçmiş, birbirleriyle hırlaşmıyorlar mı?
— Tüü! Allah müstahakkınızı versin!...
Yanlarına sokuldum... Aynalı Küp, beni görünce, pek okkalı bir küfür de bana savurdu; sonra da elini seksen yerinden yırtık gömleğinin içine sokarak bağırdı:
— So... kul... ma... Dinim rabena... hakkı... için... ya, ya, yakarım... ha!...
Etem, tekrar ayıya kumanda verdi.
— Abe, hazreti kalıp; bak ne süyler sarhoş herif; bizim eli nimetli beyzademize... Sen durursun bu lâkırdı karşısında avanak avanak, bakarsın etrafına...
Abe, saldırsan... bu belâlı herifin baldırlarına!...
