Etem'in karısı,
— Ha kalk civanım, barabar gidelim... -deyince, ikisi birden çadırların yolunu tuttular. Ve onlar yanımızdan ayrıldıktan birkaç dakika sonra, çadırlar tarafından acı bir sarhoş narasıdır koptu.
Hâlâ yattığı yerde horlayan Benli Lâtif'ten başka hepimiz birden ayağa fırladık. Aynı nara ile birlikte birkaç da kadın çığlığı koptu... Belliydi ki, Emine ile Etem'in karısı, narayı atan sarhoşla karşılaşmışlardı.
Etem, karısının sesini anlayınca, bir gülle gibi o tarafa atıldı, birkaç adım koştuktan sonra döndü, geldi, ağaçta sımsıkı bağlı olan koskoca ayısını çözüp yedeğine alarak,
— Ha oğlan, koca oğlan, göreyim seni, utandırma beni!... -deyip ayısı ile birlikte çadırlara doğru koştu.
Etem'in bu halinden cesaret alan Tornavida Hasan da yerden boş bir şarap binliğini yakalayınca onun arkasından seğirtti. Reha Bey ayakta boyuna kahveciye sesleniyordu. Mühendis İzzet Bey, yeleğini, ceketini giymiş, acele acele fotinlerini giymeğe uğraşıyordu.
Kör Andon,
— Aman -diyordu-, bir belâ çıkarsa beni bırakmayın burada... Malum ya, el ermez, göz görmez; beni bir köşeye saklayın !
Zurnacı Şahin ağa,
— Bir şey yok canım -diyordu-, sarhoşun biri nara atıyor. Şimdi gelsin buraya, ben ona bir matiz havası çalayım, kuzu gibi olur...
Zavallı Râna ise, ayakta,
— Ah kardeşim Emine'ciğim, Emine'ye bir şey yapmasınlar!... —diye çırpınıyordu.
