Kazıklıbağ denilen kahve bahçesinin etrafını yüze yakın seyirci kuşatmış, bu hali seyrediyordu.
Daha oraya çökmeden, ilk işim gözlerimle bu seyircilerin arasında Nazlı'yı, Gülizar'ı, Etem'i aramak oldu. Fakat bunların hiç biri orada yoktu. Yalnız bunların takımından bir iki tanımadığım kadınla birkaç tanıdığım şopar seyircilerin arasında sırıtıyorlardı. Bu şoparlardan biri beni görür görmez tanıdı ve yanındakine küçük bir kızın kulağına bir şeyler söyleyerek ona beni gösterdi.
Reha Bey:
— İşte -dedi-, biz adamı böyle bastırır, böyle fenersiz yakalarız. Siz, bizi Cibalilerde, Balatlarda terkedip kaçtınız ama, biz de işte böyle sizi Topçular'da yakalarız.
Sonra yanında oturan ve o akşam ilk defa gördüğüm çok yakışıklı ve şık bir genci göstererek,
— Bey yabancı değil, o da bizden... Yani o da bizimkileri çok sevenlerden Feridun Bey! Lâkin darılmayın ama siz bizden değilsiniz nuruaynım!... Sizinkiler başka... —Bahçenin etrafından bizi seyretmekte olan harmancı şoparları göstererek -: Sizinkiler, işte nah, karşıdan bizi seyrediyorlar.
Reha Beyin bu sözleri üzerine meclisten bir kahkahadır koptu ve bu kahkahaların içinde en çok şaklayanı Çakır Emine'nin kahkahaları oldu.
Feridun bey sordu:
— Yaaa?... Demek bey kardeşimiz hiç su katılmamış halis çingeneleri daha çok seviyorlar!
Reha Bey alaya boğarak,
— Artık o mu onları çok seviyor, yoksa onlar mı onu? Allah bilir!
