— Bize ne uğrasın; o koskoca kanatlı melâike?... Biz ise ayaklı insan... Bize uğramaz amma, belki bizim Etem babaya falan uğrar!
— Harmancıların çergelerine de uğramaz mı?
— Bırak şu musibetleri sen de... Mübarek zatın uğrayacağı bile varsa o cenabetlerin şalvarlarından korkar, kaçar!
Ben, kocakarılarla tatlı tarafından muhabbeti kaynatırken ötede cümbüş, artık son haddini bulmuş; bütün fasıllar, makamlar bitmiş; incesazlar susmuş; yalnız bir köşede iki zurna, iki klarnet, iki çiftenağra, bir darbuka, bir zilli maşa ve küçük bir bekçi davulu ile curcunaların en oynakları çalınıyor; ağır davetliler yavaş yavaş dağılıyor; sarhoş alayı ile bedavacı takımı ise, sabaha karşı coştukça coşuyorlardı.
Cibali'de beni bırakıp Topçular'a kaçan annem, orada yalnız başına hastalanınca artık bana da Cibali'yi terketmek düştü.
Şimdi, on gündür Topçular'dayım... Daha doğrusu, bir ayağım Topçular'da, bir ayağım Cibali ile Ayvansaray arasında... Yani geceleri annemin, gündüzleri de fahrî Todiler Kâhyası Reha Beyin yanında... Fakat, bana artık Ayvansaray tarafları da bir şey söylemiyor; çünkü geçenki büyük düğünde orda görüp tanıştığım Çakır Emine artık oralara hiç gelmiyor. Sulukule'de oturduğu için Ayvansaray'da böyle büyük bir düğün olursa belki gelirmiş... Reha Bey ise, Sulukule taraflarına ancak ayda, yılda bir
