Hele o yemekler, içmekler hiç hatır ve hayale gelir şeyler değildi. Düğün evindeki hususi misafir sofralarından başka Lonca'nın geniş meydanlığına kurulan upuzun sofralardan çorba, kızartma, pilâv, zerde tepsi ve kâselerinin biri kalkıyor; biri konuyor; davetli, davetsiz yoldan geçen bütün yolcular, esnaf, fakir fıkara, zorla çevrilip, tıka basa doyurulduktan sonra kahve kahve üstüne, şerbet şerbet üstüne ikram edilerek salıveriliyordu. Ya öğleden başlayıp da gece yarılarına kadar süren içki sofraları, sanki, Lonca'da, insana bir içki bayramı yapıldığı duygusunu veriyordu!
O gün ve o gece bu muazzam çingene düğününde acaba kimler yoktu? Bir kere, Ayvansaray'ın, Sulukule'nin, Kasımpaşa'nın, Üsküdar'ın en namlı kıpti çalgıcılarından başka yine İstanbul'un en gözde çalgıcılarından Türk, Rum, Ermeni, Yahudi kemancılar, utçular, kanuncular, hanendelerden bazıları, davetli olarak orada idi. Sonra yine davetliler arasında İstanbul'un bazı maruf ve kibar zatları da göze çarpıyordu ki, bunların arasında sarayın, mabeynin en gözde ve en nüfuzlu sivil paşalarından birinin genç damadı; bir başka devletlü bir paşanın genç oğlu ve sonra taşra eşrafından çok zengin ve yaşlıca bir zat vardı.
Hulâsa, Lonca'daki bu düğün, çingene düğününü değil; âdeta bir saray, bir vükelâ düğününü andırıyordu. Çarşamba sabahından başlayıp cuma akşamına kadar süren bu eşsiz menendsiz ahenk arasında bizim Reha Beyin sayesinde ben yeniden kimleri ve neleri tanımadım acaba?
Lâkin, bütün bu hayhuy, bütün bu cümbüş, ahenk arasında yeniden görüp tanıştığım kimselerin
