— Ah, bey babacığım, nerede o eski düğünler; gecede elli altmış lira toplardık. Şimdi ise görüyorsun, topu topu, on beş oskinin içindeyiz!
Sonra ben, Reha Beye soruyorum:
— Peki ama, bu adamlar, bu kadar parayı nereden buluyorlar ki, düğünlerde böyle avuç avuç serpiyorlar?
Reha Bey, gülüyor:
— Nereden bulacaklar? Vükelâ, vüzera, konaklarından, ekâbir yalılarından, saraylardan... Bunlar, bu dediğim yerlere bir kına gecesine, bir sünnet düğününe gittiler miydi, o zaman paranın anasını ağlatırlar. Faraza sekiz kişilik bir saz takımı, yahut altı kol bir çengi takımı, Boğaziçi'ndeki en kibar yalılardan birine on, on beş liraya pazarlıkla giderler; fakat gece kafalar dumanlanıp da herkes kendinden geçmeğe başladı mıydı, yalı sahiplerinden olsun; misafirlerden olsun, en aşağı otuz, kırk lira bahşiş kaldırırlar. Ve senede her takım en aşağı böyle on düğüne ve kına gecesine gitse fena mı? Sonra piyasada çalarlar; orta halli düğünlere giderler,
— Desene ki, bunlar böyle haydan kazanıp huya sarfederler.
— Öyledir, zavallılar... Eğer bunlar, dediğiniz gibi böyle haydan kazandıklarını huya harcamasalar, şimdi bunların her biri Beyoğlu'nda birer ikişer apartman sahibi olurlardı.
Ertesi günü gelin, ve düğün gecesi yapılan güvey alayları bir gün önceki hamam alayından pek çok muazzam ve mutantan oldu. O gün ve o gece Lonca'da sanki kıyametler koptu. Her kahvede ayrı ayrı saz ve çengi takımları olduğu gibi düğün evi ahenkten yıkılıyordu.
