ca'da yapılacak bu büyük düğün gerçekten görülecek çok parlak, çok alaylı, eğlenceli, çok şatafatlı, çok enteresan ve bambaşka bir âlemmiş... Şimdi bunun için yeniden Reha Beyle filan barışmak, onlarla yeniden içli dışlı olmak; tekrar ardı arası hiç kesilmeyen akşamcılık âlemlerine dalmak ve tekrar sürmeli, rastıklı, düzgünlü, pudralı, baygın bakışlı Ziynet'leri, Seher'leri, Küheylân'ları görmek; onlarla yeniden ahbap olmak lâzım... Hem, Gâvur Etem'in dediği gibi İstanbul'un bu meşhur ve çok bilmiş hanende ve çengi kızları hiç de Nazlı'lara, Gülizar'lara filan benzemiyor. Bunlar daha lep demeden leblebiyi çakıyor ve kendilerine tutulanları etraflarında tıpkı Marmara çırası gibi cayır cayır yakıyorlar.
İşittiğime göre zavallı, yaşlı ve mütekait Reha Bey, bir defa gençliğinde bunlardan birine nasılsa feryadı vermiş; bugün elli beş yaşına geldiği halde hâlâ kendisini kurtaramamış... Kırk beşlik mühendis İzzet Bey de öyle... Oda bundan beş, on yıl önce Karanfil adlı esmer bir kemancı kıza abayı yakmış; hâlâ söndürememiş...
Ne yapalım, oldu olacak, kırıldı nacak, hele şu büyük düğünü de seyredelim de, ötesine Allah kerim! Ya birden kalkar, Topçular'a göçer; yine Nazlı'mızla, tirşe gözlümüzle kâh ninniler, kâh türküler söyler, kâh Karmenler, kâh Travyetalar çalar; yahut da yine Reha Beye uyup bu yazı Kâğıthane'lerde, Göksu'larda, Çırpıcılarda heyheyler, hoyhoylarla geçiririz!...
Dün Etem'den bir mektup aldım, bakınız ne diyor:
