Bir eyyam daha şöyle yuvarlanıp gidelim; elbet günün birinde, çingenelerden alacağım ilhamlarımı, sermayelerimi tamamlayınca annemle birlikte yine atarız kapağı bizim sessiz, sakin Topçular'a...
Reha Beyin bana, ilk fırsatta şatafatlı bir çingene düğünü ile bir mektebe başlanma alayı seyrettireceğini önce kaydetmiştim... Fakat Reha Bey, bunlardan önce bana, dün Lonca'da öyle şatafatlı, öyle dört başı bayındır bir çingene kavgası seyrettirdi ki ben, bu çok canlı ve çok renkli panoramayı ömrüm oldukça unutamayacağım! Bu kavga, öyle arasıra Sulukule'de filan para için tertip edilen yapmacık ve ufak tefek kavgalardan olmayıp gerçek candan, yürekten, daha doğrusu sinirden gelme samimi, lirik, ve baştan başa heyecan dolu bir kavga idi.
Bir gün önce cuma olduğu için Kâğıthane'ye gezmeğe, eğlenmeğe giden bir takım, akşam üstü geç vakit arabalarla oradan dönerken, karşılarında oturan bir evin kız çocukları, bu Kâğıthane'den dönenlerin çocuklarına takılmış, onlarla:
- A... a... Şunlara bakın... Bitli Kâğıthane'den dönüyorlar; bir de bize çalım satıyorlar! —diye alay etmişler...
Bunun üzerine, akşam karanlığında oracıkta hafiften bir ağız dalaşıdır başlamış, fakat Kâğıthane'den dönenler yorgun oldukları için işi o gece pek uzatmamışlar; ufak tefek bir iki atışmadan sonra meseleyi ertesi sabaha bırakmışlar...
Balat'ta, Kilise dibindeki büyük meyhanenin bahçesinde bunu haber alan Reha Bey kulağıma eğildi:
