kendilerinde aradığım bir şeyler yok gibi... Bütün çaldıkları, söyledikleri şeyler, hep bizim bildiğimiz mahut alaturka keriz havaları...
Yalnız bir mesele var ki, eğer bu Sulukuleli kerizler, yani çalgıcı, şarkıcı ve oyuncular üzerlerinde biraz uğraşılacak, onlara biraz yol gösterilecek, kendilerine nota, usul filan öğretilecek ve sazlarının arasına flüt, viyolonsel, korna filan ilâve edilecek olursa bunlardan çok şey beklenebilir. Hani diyebilirim ki, kendileri iyi çalıştırılacak olursa, yakında bunlardan da İstanbul'da yepyeni bir Çigan orkestrası, bir Çigan filârmonisi, bir Çigan fanfarı elde edilebilir.
Doğrusu, dün akşamki Sulukuleli çalgıcı ve şarkıcılarla köçekler çok hoşuma gitti.
Ben bunları eskiden hiç sevmezdim; çaldıkları şeyleri hep bayağı ve zevksiz bulurdum. Onlar yine çok bayağı ve zevksiz şeyler ama, akşam dikkat ettim, köftehorlarda musiki istidadı pek fazla...
Hele kemancı esmer oğlanla def çalıp şarkı söyleyen kestane gözlü sarışın kızda tam birer sanatkâr edâsı var.
Gece yarısı oradan ayrılırken o kestane gözlü, sarışın kız, Etem'e çaktırmadan kulağıma eğildi:
— Küçük bey -dedi -, size böyle çalgı falan filan lâzım olunca siz doğrudan doğruya bize gelin; ya başka birisi ile bize bir haber gönderin... -Etem'i kastede- rek-: bu at hırsızı kılıklı herifi almayın bir daha yanınıza!
Sordum:
— Neden yahu, neden at hırsızı olsun, o da sizden değil mi?
—Allah etmeye... Biz nerede, o nerede? O
