beri, birkaç gündür bizim evin içi pek garipleşti. Sabahleyin, anneme, Nazlı'nın lafını açacak oldum. Hemen yine suratı astı. Fakat, ben de artık Nazlı'sız yapamayacak gibiydim... Giderken buradan pek neşesiz gitmesine bakılırsa, kadın, bir daha kendiliğinden buraya geleceğe benzemiyor!
Olmayacak, yine ben kalkıp Çamlıca ile Erenköy arasına gitmeli, onu bulmalıyım!
Hoppala! Sanki benim derdim azmış gibi bu kız da başıma yeni bir dert çıktı. Bugün, ben evde yokken çingene çocuğuna benzeyen karakuru, kılıksız bir çocuk bir mektup getirip bana verilmek üzere bizim kahvecinin çırağına bırakmış... Bir de açıp bakayım ki, bu mektup baştan başa çingenece değil mi? İmza da, yürek şeklinde Gülizar... Tirşe gözlü kızın adı Gülizar'mış... Bakınız, haspam bana çingenece neler yazıyor:
«Ah, manga dile val! But bruşasi tutaraye korba inavili manke; tuke dilâva!
Sarsan sokerdan, cangler mange!
Moşoro la muji raki gives şukar harman yeri kerko me... Goji magvi tuti... Nakiro me eziyet... Zere oldum hasta... Naburistarma mange dil vol!
Aco devlesa çok çok!
Beklerim dört göz ilen acele... Sil kabi cales cevap.
Mangaptut
Gülizar»
Mektubun tercümesi:
«Ah benim sevgili yârım,
Çoktandır senden bir haber alamıyorum, onun
için üzülüyorum; ne yapıyorsun, ne haldesin?
