ce birkaç saniye kadar bundan pek bir şey anlamayan çingene çocukları biraz sonra birdenbire afalladılar ve hep analarının, ablalarının yüzlerine bakarak bağırdılar:
— Hoy miday, hoy miday! (Hey anne, hey anne) hoy peral, hoy peral, (Hey abla, hey abla),bu ne çalar, bu ne çalar?
Şimdi kadınlar da alık alık birbirlerinin yüzlerine bakıyorlardı. Arkadaş çalgısını bir iki daha üfledikten sonra döndü, kucağında çocuk olan genç kadına,
— Haydi -dedi-, kız, şimdi benim bu çaldığımı sen ağızdan söyle, ben de gene çalgı ile çalayım!...
O, biraz utanır gibi oldu... başı çatkılı, suratsız kocakarılardan birinin yüzüne bakarak çingenece bir şeyler söyledi... Kocakarı da ona ters bir karşılık verince zavallı somurtarak çadırının yolunu tuttu... Sonra suratsız kocakarı, giden kadın için,
— O -dedi-, bilmez söylemesini... Hem o hastadır, hasta... (Öteki esmer, narin ve tirşe gözlüyü göstererek) te bu söylesin, siz çalarsınız!...
Arkadaş sordu:
— O giden hasta dedin, nedir hastalığı?
— Yok bir şeyciği amma temelden... Kocasını kurar bazı bazı, düşünür ağlar.
— Kocası nerede?
— Kocası ölmüştür bu idirellezden bir gün öncesinde...
— Vah zavallı vah!...
— Vah ki vah! Hep acırız ona şinci bütün obacak!...
— Bu kadının başka kimsesi yok mu?
