Derken birdenbire Etem ortaya çıktı; beni görünce çocukları azarlayarak oradan kovdu; sonra yanımızdaki hanımefendiyi görünce utanır gibi oldu. Sade uzaktan eli ile bir selâm verip köye doğru hızlı hızlı uzaklaştı. Dikkat ettim, Etem ortaya çıkar çıkmaz Nazlı, bir titredi ve usulca bana,
— Ah, Etem geliyor! —dedi.
O gidince tirşe gözlü kız göründü; çadırların arasından yan gözle beni bir hayli süzdükten sonra bir kocakarı ile birlikte yanımıza geldi:
— Oş gelmişsiniz, beyim, hanımım!
— Hoş bulduk!
—Bu hanımefendi kiminizdir sizin, akrabanızdır yoksa...
— Misafirim, misafirim...
— Hay yaşayasın güzel misafirciğin ile güle güle!... Ey, nasılsınız bakalım beyzadem? İyisiniz, hoşsunuz, dolusunuz, boşsunuz, tatlısınız, mayhoşsunuz? Kaç gün var görünmez oldunuz buralarda? Etem ağa bilem sizi sorardı dün avşam bize ki, bizim beyzade buralara gelmez oldu, acaba ne sebepten diye?
— İşte geldik ya!
— Geldiniz, safa geldiniz. İlle biz isteriz ki her zaman gelesiniz. Zere alıştık sizin gül cemalinize... Şinci göremeyince yapamayız.
— Eh, doya doya görün işte bu akşam...
— Eh sormazsın hastalığım nice oldu benim?
— Maşallah geçmiş işte...
Eli ile kalbini göstererek,
— Geçti ama, ciğere geçti... Her ne ise,
