çıkanları da bir bohça yaptık. Tekrar arabaya atlayarak akşama doğru bizim eve geldik.
Nazlı şimdi üç gündür bizim evde misafirdir. Annem henüz onun çingene olduğunu çakmamış gibi görünüyorsa da bilmem ki, belki çaktı da işi yüzüme vurmak istemiyor. Onu, kendisine, kocası ölmüş, çocuğu ile ortada kalmış ve şimdi, bizim eve sığınmış, terbiyeli bir kadıncağız diye tanıtmıştım ama konuşması, halleri, tavırları galiba yavaş yavaş annemin gönlünü bulandırmaya başlıyor.
Dün akşam onunla birlikte Topçular'a çıktık.. Lâcivert ince çarşafı ile ince peçesinin altında kimse onu tanıyamadı. Oradaki incirlerin altında oturduğumuz zaman bütün çingene çocukları onu böyle kibar ve şık bir hanımefendi kılığı ile görünce hemen etrafımızı sarıp arsızlığa başladılar:
— Ha veresin bana küçük hanımcığım bir ekmek parası!...
— Ha toslayasın bana hanım ablacığım bir iki onluk sana dua edeyim!
— Ha buyurasın bana birazcık mangır, bizim kocakarıya alayım biraz peynir, ziytin!
Şoparların bu sırnaşık arsızlıkları karşısında baktım, zavallı Nazlı, peçenin altında kıs kıs gülüyor
ve ikide bir dirseği ile beni dürtüyordu.
