kurulmuş dört çingene çadırının önünde bulma- yayım mı?
Akşam serinliğinde idi, biraz da, hem o taraflardaki göçebe çingenelerle görüşmek, hem de Nazlı'yı aramak için Çamlıca'dan yaya olarak Erenköy'üne doğru iniyordum. Uzunçayır'ın üst tarafında baktım, dört çadır var.
Ben daha çadırlara sokulurken şoparlar etrafımı sardılar; başladılar arsızlanmaya... Tam bu aralık çadırların arkasındaki ağaçların altında yan üstü yatmakta olan bir kadın birden doğruldu ve çocuklara bağırdı:
— Kamaraf tu lâçi beş mudaradut! (Rahat durun, pataklarım ha sizi!)
Çocuklar dağıldılar. Şimdi sesi bana pek yabancı gelmeyen kadına dikkat edince bir de ne göreyim, mübarek, günlerden beri aradığım kadın değil mi?
O da beni tanımıştı. Yanına doğru ilerlerken gülümseyerek beni karşıladı:
— Oş geldin, oş geldin...
— Hoş bulduk, hoş bulduk...
— İlle velâkin niçin böyle eli kolu boş geldin?
— Ne bileyim? Eğer seni günlerden beri dağlarda ararken buracıkta, bağda bulacağımı bilseydim, hiç böyle eli kolu boş gelir miydim? Sana neler getirirdim, neler?
— Ben istemezdim bir şeycik zatınızdan... Şimdi getirmiş olsaydınız buraya sadece kemanenizi, çok makbule geçerdi!...
— Sahi, ne iyi olurdu!...
