çogı yaralandı, bir çogı şehid oldı. O gün kaleniñ kılınc ile alınmayacagı añlaşıldı. Fakat her ne olursa olsun behemahâl alınacakdı. Asker artık geri çekilmiyordı. Hepside kaleniñ burclarına yerleşmişdi. Üçünci bir hücûm eskisinden daha kanlı, daha zorlu olacakdı. Galiba düşman kumandanı bunı añladı. Gazilerimizi bir daha hücûm idecek olurlarsa, hem kale alıncak, hemde pek çok adam telef olacakdı. Bunuñ içün düşman elli dört gün gazilerimize karşı turmay kâfi gördi. Askerlerimizle başa çıkamayacagını añladı. Onlarıñ ateşinden, topundan, tüfenginden, hiç bir şeyden bilmediklerini gördi. Üzerlerine kaleniñ bütün divarlarını yıksa, onlar yine hücûm idecekdi. Bu sebebden teslim olmakdan başka çare kalmadıgını gördi.
Bir sabah, gazilerimiz düşman tarafından bir davul sesi işitdiler. Düşman hücûm idecek sandılar, derhâl kılınclarına sarıldılar. Birde baktılarki düşman kırmızı ve siyah bayraklarını indirmiş, ak bir sancak dikmiş. Biraz soñra gördilerki, düşmandan adamlar geliyor. Hemân bunları karşıladılar. Gelen adam gazilere:
―eman-ı padişahi varmıdır?
diye sordı. Gazilerimiz:
