okla, kılıcla muharebe ederler, düşmanın üzerine yalın kılıc ugrarlardı. Fedailik onlar içün bir sanatdı. Düşmana hücum edilecegi zaman içlerinden bir çogu dal kılıc serdengeçti yazılırlardı. Düşmanı ezmek içün canlarını hiçe sayarlar, arslanlar gibi saldırırlardı. Bazan düşmanlarımız kalın duvarlar, derin siperler içine gizlenirler, ateşimizden kendilerini korumaya çalışırlardı. Düşmanın bu hali muharebeyi uzattıkça uzatırdı. Cesur askerlerimiz düşmanı siperleri gerisinde yenmek için de çare düşünürler, her türlü zorlukları sevine sevine göze alırlardı: derhal kazma küreklerle toprakları kazarlar, kayaları delerler, yer altından düşmanın siperleri içine girmege çalışırlardı. Bazan düşmanda bizim bu hareketimizi anlar, askerlerimizi içeri sokmamak için o da bize karşılık yer altından yollar açardı. O zaman, düşmanlarıyla yer yüzünde çarpışmaktan usanmayan kahramanlarımızın topraklar altında da çarpıştıkları görülürdü. Osmanlı askeri galebe için her şeye katlanırdı: yerin altını üstünü kazmasıyla, küregiyle karıştırır, düşmanın en kalın siperlerini barutlarla havaya uçurur, lagımlar patlatır, bombalar fırlatırdı. Çogı sıkıya gelirse, kale içinde, barutunuda kendi yapardı. Bütün bu fedakârlıklar ve kahramanlıklar sayesinde
