Ekrem * o tûti-i sühan-âmûz-ı işveye
Mir'ât-ı sâf bu dil-i âyine-tâb imiş
Bu kühen meyhânede esbâb-ı işret kalmamış
Yok şarâb u câm u âsâr-ı muhabbet kalmamış
Ol günehkârâne kim görmüş azâb-ı aşkını
Rûz-ı mahşerde ukab-ı nâra hâcet kalmamış
Gark-ı envâr-ı mesârr etmiş tecellâ-yı ruhun
Âlem-i hâtırda târikî-i mihnet kalmamış
Eylemiş sad çâk cismim hârhâr-ı derd ü gam
Zahm-ı tîg-ı gamze-i cânâna hâcet kalmamış
Şerbet-i lâ'l-i lebin zehr-âbe nûş-ı ye-'sidir
Hızr için âb-ı hayâta gayrı minnet kalmamış
Bî-fütûr eyler temâşâ kadd-i cân-âşûbunu
Şûr-ı sâ'atten gönülde havf u haşyet kalmamış
Turfa bir devrindeyiz dehrin ki * Ekrem * kimsede
Bâdenin keyfiyyetin idrâke himmet kalmamış
Olalı mir'ât-ı dil tâb-âver-i dîdâr-ı feyz
Oldı her dâg-ı derûn bir gonce-i envâr-ı feyz
