vazgeçmeyerek çağın gerekliliklerini yerine getiren kurumsal bir yapıya bürünmüş buna karşın ortaklık yapısında kooperatif anlayışını yeni şirketlerde de devam ettirmiştir. Diğer faaliyet alanlarını belirlerken her zaman Konya Şeker A.Ş.’nin faaliyet alanını referans alarak kooperatif üyelerine optimum faydayı sağlayacak girişimlerde bulunmuştur. Kooperatif daha önce sadece bir üreticiyken diğer girişimleri ve kooperatif üyelerinin girişimlerini birleştirerek tarladan mutfağa bütün alanlarda faaliyet gösterir hale gelmiş ve Türkiye’nin dev işletmelerinde biri olmuştur. Bu açıdan bakıldığında Türkiye’de örneği görülmeyen bir yapıdadır. Gelecek yüzyılda özellikle iklim ve çevre faktörlerinde yaşanacak sıkıntıların varlığı ortaya konulmaktadır. Bu doğrultuda özellikle tarımsal üretimi önemi tüm dünyada günden güne artmaktadır. Sadece modern tarım yöntemleriyle değil üretilen ürünün doğal, sağlıklı ve özellikle üreticinin üretim devamlılığını sağlayacak şekilde faaliyet göstermesi önem arz etmeye başlamıştır. Bu kapsamda üreticilerin birlik halinde hareket ederek hem kendilerini hem de ürünlerinin devamlılığını sağlamak için kooperatif yapılarında bir araya gelmesi fikri artık geniş kabul görmektedir. 2019 – 2023 Onbirinci Kalkınma Planı incelendiğinde devletin de kooperatif yapısının gelişimine önem verdiği görülmektedir. Türkiye’deki kooperatiflerin ana problemlerinden bir tanesi bir araya geldikten sonra üretim ve satış devamlılığını sağlayamamaktır. Bu açıdan bakıldığında çalışmamızın örnek olayını oluşturan Konya Şeker, diğer kooperatiflerin yaşadıkları bu sorun karşısında incelenmesi önemli olan ve bir model olarak sunulan önemli bir kurumdur. Konya Şeker’in deneyimleri ve yönetimsel anlayışı incelenerek diğer kooperatiflerin yaşadıkları sorunlar karşısında ortaya konulacak çözüm önerileri için önemli bir referans noktası olacaktır. Bu çalışmada Konya Şeker A.Ş.’nin tarihsel gelişimi incelenmiş olup ortaya çıkan incelemenin kooperatiflere bundan sonraki aşamada yol gösterici bir model olması umulmaktadır.
KAYNAKÇA
BEDÜK, A. (2012). Karşılaştırmalı İşletme-Yönetim Terimleri Sözlüğü, (3. Baskı). Ankara: Nobel.
ÇETİN, M. (2007). Yerel Ekonomik Kalkınma Yaklaşımı ve Uluslararası Organizasyonlar. Celal Bayar Üniversitesi Yönetim ve Ekonomi Dergisi, 14(1), 153-170.
ERDEM, F. N. (1969). Üretici kooperatifler organizasyon ve işletmesi. Ankara: Yeni Desen Matbaası.
ERDİNÇ, Z. (2017). Türkiye’de Şeker Sanayinin Gelişimi ve Şeker Sanayinde İzlenen Politikalar. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 17(3), 9-26.
FULTON, M. 1999. Cooperatives and member commitment. LTA, 4(99), 418-437.
GERAY, C. (1981). Kırsal Türkiye’de Toplum Kalkınması ve Kooperatifçilik (Örnek Olaylar). Ankara: Tuna Yayıncılık ve Dağıtım.
GERAY, C. (2014). Kooperatifçilik. Ankara: Nika Yayınevi.
FEDAİ, R. (2016). Bir Politika Alanı Olarak Şeker ve Şeker Pancarı. Tarih Okulu Dergisi, 9(28), 455471.
INGALSBE, G. & GROVES, F.W. (1989). Historical development. In Cooperatives in agriculture, ed. D. Cobia, 106-120. New Jersey, USA: Prentice-Hall, Inc.
KARLUK, S.R. (2014). Türkiye Ekonomisi Cumhuriyet’in ilanından günümüze yapısal dönüşüm. İstanbul: Beta Yayıncılık.
TOPRAĞIN TADI (2014). 60. Yıl Özel Sayı. Konya Şeker Sanayi ve Ticaret A.Ş. Yayınları. Yıl: 10 Sayı:18.
YERCAN, M. (2003). Tarım Kooperatifleri. Ege Üniversitesi Tarımsal Uygulama ve Araştırma Merkezi, Çiftçi Broşürü, 34. 1502
