Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/23

23

KÜRK MANTOLU MADONNA

rım. Bu soğukta, sonra kız... Hem git desem bile beni dinler mi?»
  Raif Efendi düşündü, düşündü. Sonra, sanki nihayet bir çare bulmuş gibi başını sallıyarak:
  «Gider, gider!» dedi ve önüne baktı.
  Kadın çıktıktan sonra bana dönerek:
  «Bizim evde de ekmek almak bir mesele... Bir hasta­landık mı gönderecek adam bulamazlar!» dedi.
  Pek üstüme vazifeymiş gibi:
  «Kayınbiraderleriniz küçük mü?» diye sordum. Yüzü­me baktı; cevap vermedi. Hattâ çehresinin ifadesi sualimi hiç duymamış intibaını bırakıyordu. Fakat birkaç dakika sonra:
  «Hayır, ufak değiller!» dedi. «İkisi de işe gidiyorlar. Onlar da bizim gibi memur. Bacanak İktisat Vekâletindedir, birer işe yerleştirdi. Okumadılar, ellerinde bir ortamektep şahadetnamesi bile yok!» Sonra, birdenbire sözü­nü keserek sordu:
  «Tercüme için bir şey mi getirdiniz?»
  «Evet... Yarına lâzımmış. Sabahleyin hademeyi gön­derecekler!»
  Kâğıtları aldı, yanına bıraktı.
  «Ben de hastalığınızı merak ettim.»
  «Teşekkür ederim.. Uzunca sürdü. Cesaret edip kal­kamıyorum!»
  Bakışlarında garip bir tecessüs vardı. Alâkamın sahi olup olmadığını araştırır gibiydi. Onu inandırmak için bir­çok şeyler yapmıya hazırdım, fakat ilk defa olarak herhan­gi bir şekilde bir heyecan ifade ettiğini gördüğüm gözleri çabucak eski ifadesizliklerine ve o her zamanki bomboş te­bessüme döndüler.
  İçimi çekerek kalktım. Birdenbire doğrulup elimi tuttu:
  «Ziyaretinize teşekkür ederim oğlum!» dedi.