Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/123

123

Kürk Mantolu Madonna

ağır ağır kar taneleri düşüyordu. Sesimi duyunca başını çevirdi, gülümsedi:
  «Nerde kaldın!» dedi.
  «Siz nerde kaldınız? Ne yapıyorsunuz? Deli mi oldu­nuz!» diye bağırdım.
  Parmağını dudaklarına götürerek:
  «Sus!..» dedi. «Hava almak ve serinlemek istiyorum. Hadi gidelim!»
  Onu hemen hemen zorla içeri soktum; bir iskemle bu­lup oturttum; yukarı çıkıp hesabı gördüm ve vestiyerden paltomu ve onun kürk mantosunu getirdim. Ayaklarımız sokağın karlarına gömülerek yürümiye başladık.
  Kolumdan sımsıkı tutuyor ve hızlı gitmiye çalışıyor­du. Sokaklarda birçok sarhoş çiftler vardı. Büyük cadde­ler kalabalık insan gruplan ile doluydu. Yazlık elbiseleri ile sokağa çıkmış hissini verecek kadar ince giyinmiş ka­dınlar, bu havada ve böyle gece yarısından iki üç saat son­ra ilkbahar safasına çıkmış gibi keyifli kahkahalar atıyor­lar, şarkılar söylüyorlardı.
  Maria, bu neşeli ve sarhoş insanların arasından daha hızlı geçip gitmek için beni çekiyordu. Yolda kendisine lâf atanlara, boynuna sarılmak istiyenlere üstünkörü bir gülümseme ile mukabele ediyor, ellerinden maharetle sıyrılıyor ve beni sürüklüyordu. Onun ayakta duramıyacak ka­dar sarhoş olduğunu zannetmekle nekadar hata etmiş olduğumu anlıyordum.
  Biraz daha tenha sokaklara geldiğimiz zaman yavaşla­dı. Sık ve şiddetli nefes alıyordu. Derin bir «oh!» çekti, sonra bana döndü:
  «Nasıl? Bu geceden memnun musun? Eğlendin mi? Ah, ben çok eğlendim, o kadar, o kadar eğlendim ki...»
  Kahkaha ile gülmiye başladı. Birdenbire bir öksürüğe tutuldu. Boğulacak gibi kıvranıyor, göğsü sarsılıyor, fakat kolumu bırakmıyordu. Biraz sükûnet bulunca:
  «Ne oldun? Gördün mü, kendini üşüttün!» dedim.