Sayfa:Kürk Mantolu Madonna.djvu/100

100

KÜRK MANTOLU MADONNA

bulandırması ihtimali olan şeyleri açıkça konuşmaktan çekinmemeliyiz. Bu gibi meselelerde korkaklık zararlı­dır... Ne olur? Anlaşamıyacağımızı anlarsak veda eder ay­rılırız... Bu o kadar mühim bir felâket mi? Hayatta yal­nız kalmanın esas olduğunu hâlâ kabul edemiyor musu­nuz? Bütün yakınlaşmalar, bütün birleşmeler yalancıdır. İnsanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler, üst tarafını uydururlar; ve günün birinde hatalarını anlayınca, yeislerinden her şeyi bırakıp kaçar­lar. Halbuki mümkün olanla kanaat etseler, hayallerindekini hakikat zannetmekten vazgeçseler bu böyle olmaz. Herkes tabii olanı kabul eder, ortada ne hayal sukutu, ne inkisar kalır... Bu halimizle hepimiz acınmıya lâyıkız; ama kendi kendimize acımalıyız. Başkasına merhamet etmek, ondan daha kuvvetli olduğunu zannetmektir ki, ne kendi­mizi bu kadar büyük, ne de başkalarını bizden daha zaval­lı görmiye hakkımız yoktur... Artık gidelim mi?»
  İkimiz de doğrulduk. Paltolarımıza biriken yağmur damlalarını silktik. Islak kumlar ayaklarımızın altında gıcırdıyordu.
  Sokaklar kararmıya başlamış, fakat henüz lâmbalar yanmamıştı. Geldiğimiz gibi hızlı adımlarla, ayni yollar­dan geçerek dönüyorduk. Bu sefer ben onun koluna gir­miştim. Küçük bir çocuk gibi ona sokuluyor, başımı o ta­rafa büküyordum, içimde sevinçle hüzün arasında garip bir hal vardı. Onun birçok hislerinin, düşüncelerinin benimkilere nekadar benzediğini gördükçe, aramızdaki ya­kınlığı daha kuvvetle hissederek seviniyor; fakat onun bir noktada benden ayrıldığını, hakikatleri kendi kendisinden saklamağı, ne pahasına olursa olsun kendisini aldatmağı asla istemediğini anladığım için korkuyordum. Çünkü müphem bir his bana, kim olursa olsun, bir insanı tamamen gördükten ve gördüklerini kendinden saklamadıktan son­ra, ona hiçbir zaman büsbütün yaklaşılamıyacağını fısıldı­yordu.