| 146 | ŞAH İSMAİL SAFEVİ |
Sevübdür sîm ile zeri koyubdur vasl-ı dildârı
Eğer doğrusunu dersem olur hışm ile ner sofî
Özünü bilen er sofî hem oldur sofî-i sâfî
Desen revâdürür ana gel ey sâhib nazar sofî
Hatâyî mürşid ü pirler elini tutub âr etme
Eğer ârif isen anla kerem kıl olma har sofî[1]
Fâilâtün fâilâtün fâilâtün fâilün —
Elf anı bilmişem ben lâ fetâ illâ Ali
Ye yalanı silmişem ben lâ fetâ illâ Ali
Be baka mülkünde hâkim Mustafâ vü Murtezâ
Lâm elif lâ dimezem men lâ fetâ illâ Ali
Te temennâ eyledim sırrında ızhâr eyleyüb
He hilâl levhinde gördüm lâ fetâ illâ Ali
Se sebâtım od u su toprak u yeldendir benim
Vav vücûdun şehriyem ben lâ fetâ illâ Ali
Cim cemâlinle celâlin isteyüb kıldım taleb
Nun nihâyet buldu cânım lâ fetâ illâ Ali
Hâ hayâl eyler zebânım âlini yâd etmeğe
Mim Muhammed Mustafâ’dır lâ fetâ illâ Ali
Hı haber verdi Hasen hulk-ı Rızâ etbâma
Lâm letâfet mülki içre lâ fetâ illâ Ali
Dal dilimde Şah Hüseyn-i Kerbelâ’nm medhi var
Kef kerem kânı Ali’dir lâ fetâ illâ Ali
Zel zelîl et nefsini Zeyn-el-abâ’nın aşkma
Kaf karibdir Hak yolunda lâ fetâ illâ Ali
Rı riyâ etti havâricîer Muhammed Bâkır’a
Fe Furât akub dedi kim lâ fetâ illâ Ali
Ze ziyâde kıldı gönlüm Ca’fer’in mahabbetin
Gayn gayn dimezem ben lâ fetâ illâ Ali
Sîn serhûş eyledi Mûsî-i Kâzım bil meni
Ayn-ı aynımda ayandır lâ fetâ illâ Ali
Şîn Şâh-ı Horâsan İbn-i Ali Mûsrer-Rızâ
Zı zuhûr oldu cihanda lâ fetâ illâ Ali
- ↑ Divan
