rı, farkında olmadan, dişleri arasında parçalanıyordu. Ne söylediğini şaşırmıştı: "Senin bu kadar güzel olduğunu bilseydim takibe kendim çıkardım!" diyor, müfrit hareketlerden menetmeye çalıştığı elleriyle onun omuzlarına dokunuyordu. Nihayet kaynayan bir çaydanlık gibi taştı... Viktor'un kollarını sımsıkı yakaladı: "Gel!" dedi, "Gel!.. Bitirdin beni!.." Genç azalarının kuvvetiyle onu kucakladı... Bazan solan, bazan kırmızılaşan titrek dudaklarını kadının gerdanına yapıştırdı... Viktor serbest kalan bir eliyle onun başını itmeye çalışıyor: "Ne yapıyorsunuz?.. Çıldırdınız mı?.. Ne yapıyorsunuz?.." diye bağırıyordu... Odanın öteki başındaki kanepeye götürmek için kucakladığı esnada kadın silkindi... Kollarını kurtardı, o zaman kaymakamın aklına bile getirmediği bir şey oldu: indi. Beyaz, zayıf bir kol kalktı... Kaymakamın suratına şiddetle Kaymakam ince parmakların tombul yanağında bıraktığı izleri ovuşturarak masanın yanına sıçradı. Aç bir köpek iştahla sarıldığı bir et parçası ağzından kapıldığı zaman, nasıl kızar ve vahşileşirse, kaymakam da öylece kızdı, vahşileşti ve kudurdu... Öyle adamlar vardır ki, haysiyet, şeref gibi kayıtlara aşina olmadıkları halde, gurur ve nahvetlerine* dokunulur, acizleri yüzlerine çarpılırsa kendilerini kaybedecek kadar hiddetlenirler. Bu da, her ne kadar sakin olmaya, itidalini** muhafazaya çalışıyorsa da, gözleri bir noktaya dikilmiş, bu tokada mükemmel bir mukabelede bulunabilmek için düşünüyordu. Masanın üstündeki kalemi şiddetle aldı... Titreyen elleriyle beş altı satır yazdı. Kapının önündeki hademeye karakol kumandanını acele çağırmasını söyledi, o gelince kâğıdı uzatarak:
*Kibir, burnu büyüklük.
- Soğukkanlılığını.
134
