Rahmi sabahı zor yaptı... Şafakla beraber candarma kumandanının dairesine gitti... Ortalığı süpüren bir neferden başka kimse yoktu... Dışarıda, kar altında dolaştı... Kahvelere girdi çıktı... Vakit geçmiyordu. Meydan yerindeki büyük saat dokuzu vurdu... Rahmi topuklarına kadar kara gömülerek dolaştı... Saat buçuğu çaldı... Saat onu çaldı... Candarma kumandanı gocuğuna bürünmüş, çizmelerini çekmiş, elinde dikenli bastonuyla göründü. Rahmi koştu. Fakat öteki bunu görür görmez: “Gördünüz mü akşam yaptığınızı?.. Başımıza iş açtınız!” diye azarladı. "Biz mi beyim?.." "Elbet siz... Hep kendi ihtiyatsızlığınız!" "Niçin efendim?.. Ne yapabilirdik ki?.." Cevap vermedi... Rahmi sordu: "Yalnız... Bir takip falan çıkmadı mı daha?.." Yürüye yürüye odaya gelmişlerdi. Dik dik baktı: "Ne takibi?.. Bu havada mı?.." Şaşırdı: "Nasıl... Onları bırakacak mısınız?.." "Getirirler!.." "Ne zaman?.. İstediklerini yaptıktan sonra, değil mi?.. Neye yarar?.." Öteki, çizmelerini sobada kurutarak, cevap verdi: "Pencereden dışarı bak bakalım... Bu havada sen gider misin?.." "Giderim... Yanıma iki candarma verin, giderim!.." "Hadi be sersem..." diye mırıldandı. Rahmi coştu... Çıldıracaktı... Bağırdı: "Peki ama, siz bu memleketin inzibatını temine memur değil misiniz?.. Herkes canını ve namusunu size emanet etmedi mi?.. Mesul olacağınızı düşünmez misiniz?.. Bu yaptığınızın korkaklık olduğunu düşünmez misiniz?" "Posta!" Bir nefer girdi. "At şunu dışarı!.." 128
