Bir gün, Edremit'te, yarım yamalak bir heyetle oyunlar veren Rahmi'ye tesadüf etti... Bu kızıl saçlı, yeşil gözlü, güzel ve biraz da delişmen komik kendisini yanma aldı... Seviştiler, fakat bu aşkları, nedense kumpanya değiştikçe değişen aktris sevdalarından biri olmadı... Rahmi artık onu kantoya falan çıkarmadı, piyeslerde, komedilerde ufak tefek roller verdi. Böyle olduğu halde, Viktor, boyalı aktrislerin yanında çok göze çarpıyordu. Hatta birkaç akşam evvel birisi altın saatini: "Var ol be!.." diyerek bağırarak dramın en heyecanlı yerinde sahneye fırlatmıştı... Rahmi onu bir dakika yanından ayırmıyordu... Öteki aktörlerle konuşmasına bile razı değildi... Kendisinden başkasının onun sarı saçlarına, güzel yüzüne bakmasına dayanamazdı... Dolgun vücudunu kucakladığı zaman, mavi damarları belli olacak kadar şeffaf yüzüne bakıyor, sevincinden ağlamak istiyordu. Biliyordu ki, yaşadıkları yaşamak değildir... Fakat bu tuluatçılık öyle bir şeydir ki, bir kere yakalanan yakasını kolay kolay sıyıramaz... Kumar gibi, sigara gibi bir şeydir. Aç kalır, soğuk han odalarında geceler, herkesten istihfaf* ve tahkir görür, lakin onu gene bırakamazlar... En iyi sanatlar, en kazançlı işler onun bir nüktesine, bir sahne irticaline** feda edilir...
V
Rahmi sahneye girdi: "E..." dedi, "hazırlandınız mı bakalım?.." Tiran rollerini yapan Münir yanına sokuldu: "Hazırız!.." Sonra kulağına eğilerek: "Biliyor musun Rahmi?" dedi, "Birkaç akşamdan beri ön tarafa oturup mariz çıkaran, patırtı yapan külhanbeyler yok mu?.."
* Aşağılama.
- "Doğaçtan oynanan bir sahnesine" anlamında.
126
