düzenlemedir. Burada cinsiyet bakımında bir ayrım var gibi görünse de kanımızca fiili bir ayrımcılık olduğu düşünülemez. Kadının biyolojik ve fiziki yapısı itibariyle erkekten ayrılıyor olması eşitlik ilkesinin ihlali anlamına gelmemekle beraber kadının korunmaya değer bir birey olduğu olgusunun tekrarından ibarettir.
3.2. İş Kanunu
4857 sayılı İş Kanunu 22 Mayıs 2003 tarihinde kabul edilmiştir. Kanun 10 Haziran 2003 tarihinde, Resmi Gazete'de yayımlanarak aynı gün yürürlük kazanmıştır[1]. İş Kanunu'nda ayrımcılık teşkil eden uygulamalar, işverenler ve işverenden başka bu hususta sorumlu olanlar açısından birtakım yükümlülükler doğurmaktadır. Buna göre; işverenin eşit davranma ilkesi, psikolojik taciz yani mobbing ve cinsel taciz konuları ayrımcılık yapmamayı emreden nitelikte düzenlemeler olması nedeniyle ayrımcılık yasağı kapsamında incelenecektir.
3.2.1. Eşit davranma ilkesi
Anayasa'mızın 10. maddesinde eşitlik ilkesinin düzenlendiğini daha önce belirtmiştik. Anayasa'da mevcut olan bu düzenlemenin ışığında, İş Kanunu'nun 5. maddesinde iş ilişkilerine konu edilecek ayrımcı muameleler, eşit davranma ilkesi başlığı altında düzenlenmiştir. Ayrımcılık yasağı kapsamında değerlendirilecek bu düzenleme sayesinde; söz konusu madde Anayasa'nın 10. maddesinin, İş Hukukuna somut olarak uygulamasını sağlamaktadır.
İş Kanunu madde 5 ile farklı cinsiyetteki bireylerin eşit haklara sahip olma ilkesi, uluslararası hukuka paralel bir şekilde gitmektedir. İHEB'te çalışma hakkına ilişkin düzenlemeyi barındıran 23. maddede, herkes kendisine en uygun, adaletli işi serbestçe seçerek, elverişli çalışma şartları ile herhangi bir ayrıma tabi olmaksızın, eşit işe eşit ücret hakkına yani serbestçe çalışma hakkına sahiptir. Ayrıca işsizlikten korunmak her bireyin hakkıdır[2].
- ↑ 4857 sayılı İş Kanunu, tam metni: https://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.4857.pdf (E.T.: 26/10/2019)
- ↑ Kılıçoğlu, M.; İş Hukukunda Ayrımcılık, s. 10. https://www.anayasa.gov.tr/media/3627/kilicogluayrimcilik.pdf (E.T.: 26/10/2019)
