maddesine eklenen “nefret nedeniyle” ifadesi bu suçun işlenmesini ve saikin tespitini zorlaştırmıştır. Böylece bu suç bir nefret suçu olmaktan çok, nefret nedeniyle işlenen bir ayrımcılık suçu haline gelmiştir.
Nefret suçlarında mağdura ve mağdurun içinde bulunduğu gruba bir mesaj ya da gözdağı vermek gibi bir amacı varken; nefret ve ayırımcılık suçu için aynı şey söylenemez. Zaten nefret ve ayrımcılık suçu içinde cebir, şiddet vb. bir fiil barındırmadığı için mağduru korkutmak, gözdağı vermek gibi bir işlevi kendiliğinden olamamaktadır. Tam tersi nitelikte olan nefret suçlarında ise cebir ve şiddet içeren bir suçun ayrıca varlığı aranmaktadır. Ayrımcılık suçunda ise cebir, tehdit yahut şiddetin varlığına bakılmaz. Bu nedenle de TCK'da yer alan düzenleme yalnızca nefret nedeniyle işlenebilen bir ayrımcılık suçu niteliğindedir.
Bu çalışmamıza konu olan ana kanun maddesi kapsamında çok önemli olduğunu düşündüğümüz; etnik köken, cinsel yönelim ve tercih, yaş, aile durumu, toplumsal cinsiyet yapısına dayalı nefret yer almamaktadır. Sayılan bu özellikleri nedeniyle ayrımcılığa sıkça maruz kalan bireylerin varlığı bilinmektedir. Bu karakteristik özelliklerin kanun metni kapsamına dahil edilmemesi yerinde bir uygulama olmamıştır. Bunun yanında ülkemizde, kanun metninin işlevselliği ve uygulamada denetiminin sağlanabilmesi için ya da nefret ve ayırımcılık suçuna veya bu saiklerle işlendiği düşünülen suçlara ilişkin bir veri tabanı bulunmamaktadır. Bu nedenle, bu hususlara dayanan sosyal hayat ve istihdam konusunda ayrı hukuki ve sosyal çalışmaların yürütülmesi gerekmektedir. Bu haliyle “nefret ve ayrımcılık suçu” kanımızca ne nefret suçu olabilmiş ne de işlevsel bir ayrımcılık suçu olarak kalabilmiştir.
