dar'da hâlâ kahvecilik yapan Vasıf ile Çiroz Ali, Bahriyeli Osman Nuri, Amavudun Mehmet, Dolmacı Mihran yapar ve söylerlerdi. Fakat Dolmacı Mihran'ınkilere 'Ermeni ağzı semailer' denilirdi ki, eski halk şairleri zamanındaki 'Ermeni Âşuğları' gibi bunlarda şive ve lehçe biraz değişir, kendine mahsus bir başkalık, bir ahenk gösterirdi.
Hatta Dolmacı Mihran gibi meşhur Ermeni semaicileri sırf Ermeni ağzı semai okumak için birçok çalgılı kahvelere davetle götürülür, kendilerine çok itibar edilirdi. O zamanların Ermeni ağzı semailerinin meşhurlarından biri de şöyle başlardı:
Efendim huuuu nasibim buuu
Tecellim taksirat yahu
Ciğer yandı kebap oldu yetiş ahpar bir içim su
Ne esbabdan beni terk eyleyüp ağyar ilen kaçtı?
Niçin kılmaz bana insaf o taş kalpli gözü ahu
Bu da Üsküdarlı Vasıf'ın meşhur semailerinden biridir:
Efendim yoktur emsalin bulunmaz bir güzelsin sen
Nedir maksudun ey canım beni böyle üzersin sen
Adûyü bed-likalarla niçin daim gezersin sen
Seni ben sevmişim candan velakin bî-habersin sen
Otursam reh-güzarında selam vermez geçersin sen
Görünce bendeni yavrum neden çeşmin süzersin sen
(Nakarat)
Gidip ağyara yar oldu benim halim harap oldu
Seninle gezdiğim gül-zâr kararmış bir tür-âb oldu
63
