Sayfa:İşlevselcilik Açısından Kuyu Motifinin Türk Kültürü, Edebiyatı ve Sinemasına Yansımaları.pdf/15

Vikikaynak, özgür kütüphane
Bu sayfa doğrulanmış
folklor / edebiyat

ve düşüncelere ev sahipliği yapma, kadın cinsel organı olma, rahim işlevi görerek yeniden doğuşa yardım etme, buluşma ve sosyalleşme mekânı olma işlevleriyle kültürümüzde, edebiyatımızda, sinemamızda yaşatıldığı tespit edilmiştir. Çağdaş edebiyat ve sinemamızda kuyu motifinin Türk inanç ve kültürüyle, halk edebiyatından izler taşıdığı, bunun yanında motife yeni işlevler kazandırıldığı görülmüştür.

 

Notlar

  1. Arıburnu, O. M. (Yönetmen). (1959). Tütün zamanı [Film]. Duru.
  2. Erksan, M. (Yönetmen). (1968). Kuyu. [Film]. Ortak.
  3. Seren: Kuyudan su çekmekte kullanılan kaldıraca benzer bir aygıt. sozluk.gov.tr
  4. Çelik, G. (Yönetmen). (2017). Kuyu [Film].


Kaynaklar

Altıner, B. (2005). Metin Erksan sineması. İstanbul: Pan.

Aylanç, M. (2017) Kıbrıs Türk romanı eserler sözlüğü. Ankara: Uluslararası Kıbrıs Üniversitesi.

Bayat, F. (2012). Türk mitolojik sistemi 2. (2. bs.). İstanbul: Ötüken.

Beydili, C. (2004). Türk mitolojisi-Ansiklopedik sözlük. E. Ercan (Çev.). Ankara: Yurt.

Bogatyrev, P. (1971). The function of folk costume in Moravian Slovakia. Paris: Mouton.

Boratav, P. N. (1969). Az gittik uz gittik. Bilgi.

Boratav, P. N. (1984). 100 soruda Türk folkloru. (2. bs.). İstanbul: Gerçek.

Çobanoğlu, Ö. (2015). Türk halk kültüründe memoratlar ve halk inançları. (2. bs.). Ankara: Akçağ.

Demir, N. (2013). Türk efsaneleri. İstanbul: Edge Akademi.

Dizdarlı, B. (2014). Kuyu mezarları ülkesi. Lefkoşa: Khora.

Dorson, R. M. (2011). Günümüz folklor kuramları. S. Gürçayır-Y. Özay (Çev.). (2. bs.). Ankara: Geleneksel.

Erdem, S. (1991). “Bâbil” maddesi. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, S. 4, ss. 392-395.

Ergin, M. (2018). Dede Korkut Kitabı I-II. (2. bs.). Ankara: TDK.

Gözükızıl, Ö. (2013). Çanakkale halk kültürü (I). Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi.

İnatçı, Ü. (2016). Kuyu / İç ve hiç. Kıbrıs Kültürel ve Bilimsel Araştırmalar Enstitüsü.

Jung, C. G. (2019). Dört arketip. Z. A. Yılmazer (Çev.). İstanbul: Metis.

Kara, R. (1993). Erzincan manileri. Erzincan Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakfı.

Kâşgarlı M. (2013). Divanü Lûgat-it Türk. (Cilt I-II-III). B. Atalay (Çev.). Ankara: TDK.

Kilisli, R. B. (2001). Mâniler. A. Çatıkkaş (Haz.) İstanbul: MEB.

Kurtoğlu, M. (2008). Urfa efsaneleri. İl Kültür ve Turizm Müdürlüğü.

Levend, A. S. (2017). Divan edebiyatı: Kelimeler ve remizler, mazmun ve mefhumlar. (2. bs.). İstanbul: Dergâh.

Malinowski, B. (2016). Bilimsel bir kültür teorisi. D. Uludağ (Çev.). Ankara: Doğubatı.

295