sekiz arkadaşım vardı ki, bunlardan bir kısmı hâlâ bugün piyasada alaturka çalgıcılığın en ileri gelenlerindendir. İçlerinde udî mi istersin, kemanî mi, kanunî mi, hanende mi, klarnet mi?
— Mademki öyledir, şunları bir akşam bir araya toplayıp da bizim evin bahçesinde dört başı mamur bir âlem yapsak? Hem bu bahane ile onlarla ahbap olur, ben onlardan yeni yazacağım eserlere, bestelere birtakım motifler alır, sonra da onlara alafranga öğretirim!...
— Hay senin hayaline ben turp sıkayım!
— Niçin hayal olsun?
— Peki, hayal olmasın da hakikat olsun. Yalnız sen darılma ve ikide bir ah çingeneler, vah çingeneler diye gelip benim böyle başımı ağrıtma!
— Bir daha ağrıtmam! Ancak yarın son defa olarak benimle birlikte Vidos'a gelmen şartiyle!
— Sen şimdi beni dinlersen Vidos'u filan bırak da yarın akşam birkaç arkadaş olup sandalla Heybeli'ye gidelim!...
— Yapma da Vidos'a gidelim!
— İmkânı yok, ben gidemem!
Bu, imkânı yok, ben gidemem, sözü üzerine bizim sinirli genç arkadaş, tekrar somurttu ve bir iki dakika kadar yanımda sessiz oturduktan sonra yine hiç ses çıkarmadan hiddetle fırladı, gitti.
Gidiş o gidişti. Ne ertesi günü, ne daha ertesi günü ve gece hiç görünmedi. Üçüncü gün, köprünün Boğaziçi iskelesinin üstünde kendisi ile karşılaştık. Koltuğunda keman kutusu vardı. Hızlı hızlı Boğaziçi iskelesinin merdivenlerine doğru gidiyordu. Uzaktan
beni gördü, görmemezliğe geldi. Anladım, kızgınlığı
