onlar bilmezler şinci Romca'yı, yani ya ki çingeneceyi... Onlar şinci olmuştur şehirli artık... Hem onlarda büyük adam da var.
Büyük adam... Yani ya, ağa var, efendi var, belki de paşa bile var!...
— Paşa bile mi var?..
— Belkim var ya... Zere onların içinden öyle menşur hânendeler, menşur çalgıcılar var ki, saraydan yetişmedir.
— Nasıl saraydan, Ayvansaraydan mı?
— Yok, Tekirsarayından... Büyük saraydan büyük... Yok mudur sarayın çalgıcıları, incesaz takımları? Hani diyorlar adına mabeyin muzikası..
—Ey?...
— Eysi işte onların içinden bile var ki söz misali Ayvansaraylı hânende kurban İsmail Bey, hânende Mehmet Bey, Mehmet Beyin babası, Hurşit Efendi hep oradan yetişmedir. Sonra kemaneci Meftun Bey, menşur, klârnetçilerin piri İbrahim Bey ki, alaturka incesaz klârneti ilk iptida bu adam sokmuştur ve bunlar İstanbul'un en hatırlı beylerindendir.
— Peki, sen bunları nereden biliyorsun?
— Temin söylemedik mi, benim bilmediğim bu dünya yüzünde beş vakit namaz?...
— Onu ne için bilmezsin?...
—Onu da bilirdim eskiden memlekette iken amma, sonradan unuttum!...
— Senin memleketin neresi?
— Benim memleket... Ah benim memleket... Ne ise çok konuştuk, verin siz şinci şu şoparlara birkaç para ufaklık da yarın avşım yine konuşuruz. Zere geldi
(uzaktan gelen bir falcı kadını göstererek) bizim baş
