mesi çok san'atkârane olan, sonra biraz da son tarafları alafrangaya çalan şu todi kantosu başladı;
«Todilerde çengi çıkar»
«Nazik, dilber, hem şivekâr»
«Nerede duysa, düğün, dernek»
«Koşar, gider, göbek atar, oynar»
«Kızlar sarılar giyince»
«Papatyalara dönünce»
«Zurna davul çalınınca»
«Gönüllerde cümbüş oynar»
Nakarat
«Haydin kızlar, bahar geldi.»
«Giyinelim hep beyazlar!...»
Kanto çalınıp söylendiği müddetçe kösele yüzlü, sırım gibi adam boyuna ellerini çırpıyor; ah, of çekiyor ikide bir:
— Hoooyda!...
Diye bağırıyor, coşkunluktan ayaklarının topuklarını yerlere vuruyordu. Âhenk biter bitmez beriki büyücek çocuklardan birisine emretti:
Ha, keteha, serha, pelâçi davuli (Git, bizim çadıra da davulu al, gel!)
Çocuk hemen seğirtti... Arkadaş, aynı kantoya aynı takımla tekrar başlarken o:
— Durasanız birazcık -dedi-, durasanız, zere şinci gelecek bir de davul!...
Davul sözü bizim musikici arkadaşın çok hoşuna gitti:
— Aman -dedi-, davul olursa daha dört başı bayındır olur. Çünkü bu kanto davul için yapılmıştır. Ka-
