Nazlı, mümkün olduğu kadar sesini ve şivesini değiştiriyordu:
— Benim de çok merakım vardır... Haydi bir tane söyleyin de dinleyelim!...
Çocuğun biri, hemen çadırlardan patlak bir def getirdi ve tirşe gözlü kız küçük bir kızla birlikte mahut şu ninniyi tutturdu:
O zaman zavallı Nazlı dayanamadı, hemen kolumdan çekerek.
— Aman, kalkalım —dedi-, fena oluyorum!
Ve ninniyi yarıda bırakıp kalktık...
Nazlı ile evde o kadar tatlı bir hayat geçiriyoruz ki... Yalnız kadın fazla sinirli, fazla alıngan... İkide bir çocuğunu tutturuyor; ikide bir annemden ürküyor; ikide bir tatlı çingenelik hayatının güzelliklerinden, bahar ve yaz günleri kırlarda, çayırlarda geçirmiş olduğu güzel, başı boş hayatlardan bahsederek burada sıkılmaya başladığını ve her gün başının ağrıdığını söylüyor. Sonra eve misafir gelen komşulardan çok çekiniyor; onların hiç yanına çıkmıyor. Nazlı, iyi, hoş kadın ama, benim aradıklarımın çoğu onda yok gibi... Kemanı, armoniği ve onlarla çaldığım çigan havalarını pek seviyor; fakat kendiliğinden benim musiki işlerime yarayacak, bana hiç bir şey vermiyor. Bütün bildiği, söylediği şeyler topu topu üç, beş türkü ile ninniden
ibaret...
