— Gelmez olur mu? Gene her sabah, avşam orada... Hattâ ki, var şinci bizim çadırlarda bir hasta kız; dişlemişti onu geçenlerde bacaklarından köpekler... Şinci, sizin küçük bey, taşır ona sabah, avşam hatır sormalık yiyecekler... İlle velâkin onun aklı fikri bakarız, gene hep Nazlı'da... Zere haber aldım ki arar imiş onu her gün Vidos'larda, Büyükdere'lerde, bilmem nerelerde !... Oysa ki, isterim, sizin arkadaş, o kaçık karının peşinden seğirteceğine, bu bizim hasta kızla ahbaplık yapsın, daha kıyak olur.
— Niçin?...
— Niçin var mı ya?... Öteki bir kere yarım kaçık, sonra dul, sonra var bir çocuğu, sonra var bir alay belâlısı... Beriki ise kızdır, yoktur hiç bir püsküllü belâsı başında... Sonra gençtir, güzeldir ve efendime süyliyeyim, vardır koynunda bir iki mangırcığı... Sesi ise o kart karıdan çok kıyaktır. Üstelik namuslu kızdır pek...
— Yani bizim arkadaşı, sizin çadırlara içgüveysi mi koyalım diyorsun Etem?
— Eh, bilinmez o, mevlâm isterse o da olur!
— Ulan, sen çıldırdın mı, hiç böyle şey olur mu?
— Çıldırsam, bırakırım sizin arkadaşı, o kaçak karı ile çöp çatsın (!) diye...
— O kız senin neyin?
— Oluruz yakın akraba!...
— Ya o kadın?
— O da akraba!...
Nâzım, Etem'e son cigarayı uzatarak,
— Bak şimdi Etem -dedi.
— Buyur efendim!
